.

در این بخش به برخی ملاحظات زیست محیطی حاصل از پکیج های جلوگیری از رسوب خواهیم پرداخت و تاثیرات آن بر محیط زیست و نحوه ی بهبود این پکیج ها در سال های اخیر را مورد بررسی قرار خواهیم داد.

ملاحظات زیست محیطی

عموما، تاثیرات زیست محیطی پکیج های جلوگیری کننده از رسوب به دلیل ترکیب مواد مورد استفاده  با سایر مواد شیمیایی در طول فرآیند اکتشاف، حفاری و عملیات راه اندازی پکیج، پیچیده تر می شوند. سیالات تولید شده و سایر پسماندهای حاصل از عملیات های نفتی و گازی که شامل ترکیبات سمی مختلف هستند، خطرناک هستند و به سلامت انسان، دخایر آبی، دریایی و ارگانیسم های آب های تازه آسیب وارد می کنند. برای مثال، مسیرهای دریایی بخش شرقی ساخالین(Sakhalin) در روسیه، که در آن ها به علت فعالیت های اکتشافی نفت و گاز، میزان درآشفتگی(Turbidity) جریان های کرانه ساحلی افزایش یافته است، با اثرات منفی عمده ای بر سالمون، ماهی قزل آلا و گونه ای از میگوها همراه بوده است.

تلاش هایی در راستای تولید و توسعه ی پکیج های جلوگیری کننده از رسوب در اواخر دهه ی 90 میلادی صورت گرفته است و هرروز به شمار این پکیج های دوستار محیط زیست افزوده می شود. آگاهی های زیست محیطی که در طی 15 سال اخیر صورت گرفته است، موجب شده تا تولید و استفاده از پکیج های جلوگیری کننده از خوردگی سازگارتر با محیط زیست (که به آن ها جلوگیری کننده های خوردگی سبز (Green Scale Inhibitors (GSI)) نیز گفته می شود) افزایش یابد. این GSI ها به نحوی طراحی می شوند که خواص تجمع کننده های زیست محیطی (Bio-Accumulating) کمتر و تجزیه زیستی (Bio-degradability) بیش تری داشته باشند، که همین سبب کاهش آلودگی آب های اطراف سیستم های تولید نفت می شود.

پکیج های جلوگیری کننده ی رسوب فسفات استر (Phosphate Ester) که عموما برای مقابله با رسوب های کلسیم کربنات استفاده می شوند به عنوان جلوگیری کننده های رسوب دوستدار محیط زیست شناخته می شوند ولی بازده جلوگیری کنندگی آن ها به نسبت سایر مواد، ضعیف تر به شمار می رود. رها سازی جلوگیری کننده های رسوبی که شامل نیتروژن و فسفروس می شوند سبب برهم خوردن تعادل طبیعی بدنه ی آب های موجود و تاثیر سو بر حیات های آبی موجود می شود.

یک جایگزین دیگر، پکیج های جلوگیری کننده ی رسوب پلی ساکارید (Polysaccharide)  هستند که شامل مواد دوستدار محیط زیست هستند. این پکیج ها فاقد فسفروس یا نیتروژن هستند و به خاطر خواص غیر سمی (non-toxic)، تجدیدپذیر (renewable) و تجزیه پذیری زیستی (biodegradable) شناخته شده اند.

کربوکسی متیل اینولین (Carboxymethyl inulin(CMI)) که از ریشه ی گیاه اینولا هلنیوم (Inula Helenium) حاصل می شود و در اکتشاف نفت مورد استفاده قرار می گیرد، دارای سمیت (Toxicity) بسیار پایینی می باشد و قدرت جلوگیری از رشد بلور در فرآیندها را دارا می باشد.

این ماده در مقابله با رسوب های کالسیته (Calsite Scales) مورد استفاده قرار گرفته است. جلوگیری کننده های رسوب آمینوفسفونات (Amino-phosphonate) و بر پایه ی آکریلات (Acrylate-based) نمونه هایی از جلوگیری کننده های رسوب با خاصیت تجزیه پذیری بسیار ضعیف اند که به واسطه ی مقررات سخت محیط زیستی که در دریای شمال (North Sea) بخاطر سیاست تخلیه ی صفر نروژ (Norway zero discharge policy) مقرر شده اند، درحال خارج شدن از صنعت می باشند.

نوشته شده توسط : دکتر فرنوش ندومی